پایان نامه شناسایی زیر معیارهای هر یک از موانع فرهنگی، موانع امکانات و تجهیزات، موانع قانونی و موانع متفرقه

1-1-          تاریخچه بیمه

همه‌ قوم‌ها و تمدن‌های کهن کوشیده‌اند به شیوه‌ای زیان‌های رسیده به خود را کاهش دهند. از زمان‌های دور مردم جواهر و چیزهای ارزشمند خود را برای روزهای گرفتاری نگهداری می‌کردند و هنوز هم چنین شیوه‌ای وجود دارد (محمود صالحی، 1384، 69).

گاهی چیزهای با ارزش را به پرستشگاه‌ها می‌سپردند و در برابر نگهداری از آن‌ها نیز هزینه‌ای پرداخت می‌کردند. چنین شیوه‌ای در بین سومری‌ها و بابلی‌ها وجود داشته‌است. اما پس‌انداز کردن همواره شیوه‌ی مناسبی نبود، چرا که گاهی یورشگران به چپاول پرستشگاه‌ها دست می‌زدند. هم‌چنین، تاراج بازرگانان و غرق شدن کشتی‌ها در دریا همواره وجود داشت (کریمی، 1383، 23).

بازرگانان چینی برای پشتیبانی از یکدیگر از خطر نابودی کشتی‌های باری در طوفان‌ها یا ی‌های دریایی یا هر رویداد ناگوار دیگری که در دریا رخ دهد، بارهایشان را بین چند کشتی پخش می‌کردند و چنین می‌اندیشیدند که اگر یک کشتی در یک روز غرق شود یا آسیب ببیند، همه‌ی کشتی‌هایی که در چند روز به دریا می‌روند، همگی آسیب نخواهند دید. آن‌ها با این کار از زیان ناشی از غرق شدن کشتی‌ها یا یده شدن کالاهایشان می‌کاستند (خدابخشی، 1388، 54).

 

 

1-2-          تاریخچه پیدایش بیمه در جهان

 

‌ نخستین نوع بیمه که قبل از سده نوزدهم مورد عمل قرار گرفته، بیمه باربری دریائی است. بقیه رشته ها کم وبیش بعد از انقلاب صنعتی به تدریج از این زمان به بعد شروع شده‌است. دومین رشته، بیمه آتش سوزی است که بعد از آتش سوزی مهیب لندن به فکر اندیشه گران رسید عموما با پیشرفت تکنولوژی و ورود فراورده‌های صنعتی، با وجود رفاهی که برای بشر به ارمغان می آورند بالقوه خطرهای جانی ومالی نیز درپی دارند. بیمه‌گران مدام درفکر ارائه تامین  بیمه‌ای  برای این دسته از خطرها هستند. اینکه کدامین قوم  یا ملت، نخستین بار با بیمه آشنا شد معلوم نیست. برخی دریا نوردان فنیقی را مبتکر بیمه دریائی میدانند (محمود صالحی، 1384، 70).

 

بدینصورت که دریانوردان از بازرگانان وام دریافت می‌کردند و هرگاه دریانورد  بدهکار با موفقیت سفر خود را به  پایان می‌برد، موظف بود که اصل و بهره وام دریافتی را ظرف مدت معین به بازرگانان طلبکار بپردازد. درطول این مدت کالای دریانورد درگروبازرگان بودواگر به موقع موفق به دریافت طلب خود نمیشد میتوانست کالا راحراج کند. ولی اگر کشتی دریانورد باحوادث دریا مواجه می شد یا  ان دریائی حمله ور میشدند و کالا به غارت میرفت وام‌دهنده حقی در مورد اصل و بهره وام پرداختی نداشت. بنابراین بازرگان وام‌دهنده خطر را تقبل می‌کرد. یعنی برگشت اصل و بهره وام در گرو سالم به مقصد رسیدن کالا بود. بهره‌این نوع وام‌ها بیشتراز وام عادی بود و این مابه‌التفاوت بین میزان بهره وام عادی و وام دریائی را می‌توان حق بیمه خطری محسوب کرد که بازرگان وام‌دهنده به عهده  گرفته‌بود. این نوع وامها را در تاریخ  و  پیدایش بیمه، بیمه وامهای دریائی نامیده‌اند  که در سده‌های پنجم و ششم قبل از میلاد  مسیح در مدیترانه شرقی که مرکز تجارت اروپای آن زمان بود رواج داشت. بدینصورت که سرمایه داران یونانی به صاحبان کشتی‌ها وماالتجاره‌ها وام با نرخی بالاتر از وام عادی پرداخت میکردند.

حتی برخی تاریخ  نگاران اعتقاد دارند که سابقه‌این نوع وامها  به دو هزار سال  قبل از  میلاد میرسدکه بین بازرگانان و دریانوردان هندی متداول بود. برخی معتقد هستند که تقسیم ریسک را که امروزه یکی از ویژگیهای حرفه  بیمه‌گری محسوب میشود چینی‌ها در سه هزار سال قبل از میلاد رعایت می‌کردند (حسینعلی‌نژاد، 1387، 31).

برای دانلود متن کامل اینجا کلیک کنید